ငါတို႔အစ္ကိုက အလင္းေရာင္သြားဝယ္ေနတုန္းပါ
တစ္ခုခုကို သေဘာတူလိုက္သင့္ၿပီဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔
စားပြဲဝိုင္းကထိုင္ခုံမွာ ျဖစ္သလိုဝင္ထိုင္လိုက္ပုံရတယ္
ငါတို႔ကေတာ့ မဆာေသးဘူး
သူမကိုေမးၾကည့္ ဆာၿပီလားလို႔
အမွန္ဆို စားပြဲဝိုင္းအလယ္မွာ ဖေယာင္းတိုင္တစ္ေခ်ာင္းေလာက္ ရွိေနသင့္တာ
ထားပါေတာ့... ေျပးဝယ္ရင္ေတာင္ မမီေလာက္ေတာ့ဘူး
ဒီအခ်ိန္ဆို အလင္းေရာင္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြ ပိတ္သြားေလာက္ၿပီ
ဘဲဥခ်ဥ္ရည္ဟင္းကိုစားဖို႔ ေစာင့္ေနတာပဲ
ဇြန္းနဲ႔ခက္ရင္းမရွိလည္း ရေလာက္ပါတယ္
သူမကညေနစာစစားဖို႔ ထေျပာေပမယ့္လည္း
လာရမယ့္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတဲ့အထိေစာင့္ရဦးမယ္
ဘဲဥခ်ဥ္ရည္ဟင္းက တစ္ဖတ္ပိုေနတယ္ေလ
ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ ပဲလင္းေျမြသီးကိုသိဖို႔
ဖေယာင္းတိုင္မီး ဘယ္ေလာက္ထိလိုႏိုင္မလဲ ?
ဆိုင္ေတြပိတ္သြားၿပီ
ေရာက္လာရမယ့္တစ္ေယာက္က ျပန္မလာေသးဘူး
အေနအထားက အံကိုက္ေပမယ့္
သြားနာေနတဲ့ထိုင္ခုံ လြတ္ေနတုန္းပဲ
ေျပာခ်င္တဲ့သေဘာက ထိုင္ခုံဟာၾကမ္းျပင္နဲ႔ထိမိေနၿပီး
သြားနာေနတဲ့တစ္ေယာက္ ေရာက္္မလာေသးတာပါ
ထားပါေတာ့... မလိုအပ္တာေတြ ေခါင္းထဲမထည့္နဲ႔ေတာ့
ဘဲဥခ်ဥ္ရည္ဟင္းစားရဖို႔က အဓိကပဲ
ငါတုိ႔သူမကို ၾကည့္တယ္
သူမဟာငါတို႔ကို ျပန္မၾကည့္ခင္မွာ
ဖေယာင္းတိုင္မီးဟာ တံခါးပြင့္ၿပီးၿငိမ္းသြားတယ္
တံခါးဖြင့္လိုက္တဲ့အတြက္ ေလေတြတိုက္ၿပီးၿငိမ္းသြားတာပါ
သူမနားမလည္မွာစိုးလို႔ ငါတို႔ျပန္ၿပီးရွင္းျပတာ
လူစုံၿပီဆိုရင္ေတာ့ ငရုတ္သီးစ္ိမ္းေရာ ၊ ပဲလင္းေျမြသီးပါမပါတဲ့
ဘဲဥခ်ဥ္ရည္ဟင္းကို ငါတို႔စစားလို႔ရၿပီ
အဲ... ေနဦး !
အလင္းေရာင္သြားဝယ္ေနတဲ့ေကာင္
သြားနာေနလို႔ ျပန္မလာေတာ့ဘူးတဲ့ ။ ။
လင္းထက္ေအာင္
0 မွတ္ခ်က္ေရးထားသည္။:
Post a Comment